ekran платформа за слободоумни
Жена дошла од Германија на свадбата на нејзината внука, а потоа доживеала понижување
Кога станува збор за свадби, подароци и пликови со пари, многумина размислуваат да не тсе обрукаатсо бројот што ќе го изберат. Така Радмила од Германија отишла на свадба во Србија, но не си поминала најдобро.
Имено, таа издвоила дури 200 евра за подарок на нејзината внука (од братучед), но тоа не било доволно за да не се чувствува непријатно. Својата исповед ја споделила со јавноста во 2017. година, а ние ви ја пренесуваме нејзината приказна во целост.
Кога живеете „преку барата“, сите мислат дека сте полни со пари и дека само истурате. Така беше и во деведесетите, затоа што тогаш во Србија и Босна не можеше да се заработи повеќе од неколку марки месечно, отприлика, народот се мачеше, а Западна Европа, колку и да беше скапа, повторно беше на ниво за земјите од Балканот. Доаѓаш овде со тоа што ти останало таму, па си цар. Честите, купувате подароци и сите се среќни.
И тогаш старееш. Некој се разболува, трошиш пари на лекари, врзуваш крај со крај. Останав без маж, син ми прокоцка речиси се. Семејство се распаднавме, на старост останав сама и морав да работам.
На свадба ме покани братучед ми од Крушевац. И реков дека ќе дојдам. И се срамев за да не се обрукам.
Донесов двеста евра, немам повеќе. Впрочем имам уште, но морам да оставам нешто на страна, што да правам кога ќе се разболам, кој знае што ќе биде утре, силно се сомневам дека денешните млади роднини ќе трчаат да ме лечат и да ми помогнат.
Свадбата беше убава, но штом го предадов пликото, видов очи кои светкаат. Сите гледаа во некогаш богатата роднина од Германија, во мене, сите секако очекуваа да дојдам во голем стил. Но, јас не. И јас сакав. Сакав и сакав, но животот сврте сè.
А потоа следниот ден разговаравме со младенците што добиле, тие рекоа дека не им е важно, но било, било. Неколку пати потенцираа дека некои сиромашни роднини од Босна им донеле 500 евра, дека се задолжиле, бидејќи долго ја чекале внуката да се омажи. А јас така.
Бев лута на себе. Немаше да пропаднам ако им одвоев повеќе. Се чувствував виновна, бидејќи ме сакаат и добро ме угостија. А од друга страна морам да оставам нешто да имам, за не дај Боже.
Дали ја направив вистинската работа? Не знам. Се надевам дека ќе има подобри времиња, дека сите ќе се почестиме, сите имаме и дека никогаш нема да размислуваме за содржината на ковертот.
Вака имав впечаток дека се обрукав, не затоа што нема да ме сакаат поради двеста евра, туку затоа што сакам да дадам повеќе на младите, сакам да им помогнам, сакам парите да не бидат проблем за нив. Останаа само пусти желби.
Фото: Илустрација
