ekran платформа за слободоумни
Габриела Суарез посвоила момче и дознала дека тоа е нејзиниот син кој исчезнал пред 10 години.
Децата се најважното нешто во животот на секој родител, тие се основата на се и круната на животот. Нè учат што е безусловна љубов, нè прават комплетни, нè учат да бидеме подобри, позрели и поодговорни.
Поради сето ова, нашиот живот престанува да биде индивидуален и станува апсолутно заштитнички на тоа богатство за кое ќе се грижиме и несебично ќе го чуваме. Меѓутоа, често се прашуваме што би се случило со нас доколку поради некоја причина нашето богатство исчезне од нашите животи? Можете ли да го замислите животот без да знаете ништо за таа личност за која сте биле будни, која сте ја сакале најмногу на светот?
Токму тоа го доживеала Габриела Суарез, на која животот за миг и се променил и и’ приредил неверојатни работи удирајќи ја онаму каде што најмногу ја боли. Нејзината судбина е приказна за очај, вознемиреност и страдање.
Габриела Суарез никогаш не помислила дека еден обичен ден може да се претвори во пекол. Синот Бернардо го однела во градинка, не знаејќи дека еден момент на невнимание ќе предизвика да го загуби тригодишниот син. Веднаш ја обземал очај и неизвесност и повеќе од три часа неуспешно го барала детето насекаде, додека во потрагата и помогнале и другите родители.
Деновите на оваа мајка поминале во очај, додека полицијата безуспешно трагала по момчето. Поминало долго време, веќе 10 години, а неутешената мајка не знаечла ништо за својот син.
И покрај времето што поминало, Габриела не престанала да размислува за своето малечко, цврсто верувајќи дека тој е жив и чека некаде мајка му повторно да го прегрне и топло да го гушне.
Таа мисла никогаш не исчезнала, па дури и истата мисла ја оддалечила од сопругот додека не се случила конечната разделба. Тој нејзината мисла веќе ја сметал повеќе за опсесија отколку за реалност, а конфликтите биле неизбежни.
Промена на реалноста
Се променила и реалноста на Габриела, која со текот на времето станала поврзана со здруженија за потрага по исчезнати деца и засолништа. Семејството, пријателите и терапевтите почнале да ја сугерираат можноста да размислуваат да ја даде таа внатрешна љубов на друго дете кое, иако никогаш нема да го замени Бернардо, може да му даде друго значење и охрабрување на патот напред. Многумина ја советувале да размисли да посвои уште едно дете.
Додека Габриела ги посетувала местата каде што има деца без родители, запознала момче по име Томас, кое и го привлекло вниманието штом ја видел.
Томас на ова место бил неколку години, пресметале дека има меѓу 13 и 14 години. Томас поминувал часови седејќи во ќош, тивко и со молив во рака правејќи цртежи.
Како што било логично, Габриела не се двоумела да оди и да започне, како што подоцна коментирала дека нејзиниот прв пристап го започнала со едноставно прашање: „Дали би сакал да ми го покажеш тој убав цртеж?“
Емпатијата меѓу двајцата била голема, а врската во воздух. Томас и го покажал целиот цртеж, на кој имало жена со широка насмевка.
Потоа се појавило неизбежното прашање „кој е тоа?“. Томас одговорил: „Ова е мојата среќна мајка, додека еден ден не се налути, но сакам секогаш да ја паметам среќна“. Габриела не се двоумела повторно да праша: „А каде е мајка ти сега?“, на што Томас ги крена рамениците и почнал да плаче, а силно и топло се прегрнале.
Токму во тој момент Габриела решила да го посвои и да му ја подари огромната љубов што ја имала. Докторот на Томас му рекол дека првпат го гледал да се насмевнува и да биде толку отворен кон некого. Затоа преку процедурите започнал нивниот заеднички живот.
Од очај до среќа
Првите моменти биле најтешки, бидејќи Габриела и Томас се навикнувале еден на друг. Сепак, тие набрзо се зближиле и станале едно. Томас се насмевнувал секој ден и почнал да води исполнет живот.
Една вечер Габриела се приближувала до нејзината соба, а потоа го слушнала Томас како пее песна. Габриела веднаш почнала да плаче и му пришла на своето малечко, бидејќи знаела за таа песна. Таа песна била приспивна песна која самата ја измислила и која секоја вечер му ја пеела на својот Бернардо, пренесуваат шпанските медиуми.
Веднаш се појавиле сомнежите на Габриела, која ја започнала процедурата за ДНК анализа. Нестрпливо ги чекале резултатите, а потоа дознале дека Томас е всушност Бернардо – момчето кое било изгубено пред 10 години.
Многу прашања и сомнежи, додека Бернардо не и кажал дека една жена го земала и откако живеела извесно време со него, еден ден го оставила во дом за згрижување.
Денеска живеат многу среќно заедно и ги спровеле сите процедури за да му дадат презиме на Томас што му одговара, а единствената промена е што наместо Бернардо, тој решил да продолжи да се вика Томас бидејќи пораснал со ова име и го нашол неговиот вистински живот со него.
Извор: partilhado.pt
