ekran платформа за слободоумни
БОЈАН Маровиќ си ја отворил душата за тешкото растење и за прв пат раскажал дека татко му Дарко извршил самоубиство. Тој објасни дека и по 21. година не успеал да се помири со неговата смрт.
– Никогаш не успеав да му кажам толку многу работи што би сакал да му кажам. Мислев дека ќе бидеме многу стари кога ќе разговараме за се. Моите родители ме добија многу млади, па кога го изгубив татко ми, ги изгубив не само татко ми, туку и пријател – рекол Бојан.
– Татко ми се самоуби. Тоа беше момент, не беше планирано. Но, знам дека тој не го сакаше тоа, тоа беше само момент на слабост. Сите ги имаме, кога ти е смачено од се. Кога го закопав и го спуштив во земја, тогаш половина од мене си замина. Никогаш не се опоравив од тоа. Лага е дека времето ги лекува раните. Не лечи, само го става таму некаде. Многупати доаѓав на неговиот гроб и зборував за тоа што ме мачи. Отпрвин се прашував зошто и како дошло до тоа што си го одзел животот, но како што минуваат годините сфаќаш дека така морало да биде. Некој би го обвинил Бога, но тој нема врска со тоа, тоа е само твоја одлука. Немаше ништо што укажува на тоа дека тој може да крене рака кон себе, никогаш. Затоа кога се случи беше како гром од ведро небо, а замислете како боли после тоа. Бев малку лут некое време, бидејќи мислев дека требаше да биде со мене, но му простив се.
Пејачот истакнал дека најтешкиот момент му бил кога победил на „Сончеви скалии“, но татко му тоа не можел да го види.
„Плачев како никогаш досега во животот“
– Плачев на фестивалот не затоа што победив или освоив награда, туку затоа што видов празно место покрај мајка ми и кумата. Тоа ме скрши. Се симнав кај мајка ми и плачев како никогаш во животот. Само и реков: „Изнеси ме одовде, ова не е за мене“. Сè уште мислам така, музиката е една работа, но шоу-бизнисот не е. Не можам да бидам гад и безобразен, поинаку сум калибриран. Мојата животна борба дури тогаш започнува, на 18. години. Морав да ја преземам улогата на татко и да се борам со сите неправди што ме снајдоа. Но, во меѓувреме сфатив дека животот е голема борба и дека не можеш а да не се бориш. Од татко ми научив дека гардот никогаш не се спушта, бидејќи животот е таков. Треба да ја покажеш брадата, да станеш и да одиш понатаму – истакнал пејачот во емисијата „Преживеани“ на К1, а се осврнал и на периодот кога станал популарен, но немал пари ни за сендвич:
– Во Белград дојдов во 2003 година, имав договор со продукциска куќа. Во сите можни трговски центри беше мојот плакат, ме продаваа на улица, јас бев најбараниот изведувач, а немав денар во џебот. Се сеќавам, доаѓам од настап и ми велат утре ќе ти дадеме пари и никогаш немаше да ги добијам. Доцнев да ја платам киријата, толку пати греев бајат леб што ќе изгореше во микробранова печка. Се сеќавам дека имав околу 40. настапи за три месеци, еден по друг, и на крајот јадев остатоци од туѓ сендвич. Се будам наутро и немав со што да си купам појадок. Потоа излегувам на улица и луѓето се сликаат со мене, а ти само се молио на Бога да не сретнеш некого, да го каниш на кафе, бидејќи немаш како да платиш за тоа. Денеска не се срамам од тоа, бидејќи тоа е трн кој мораше да ми ја изгребе кожата и да сфатам дека треба да крварам поради музиката. Тогаш со гордост сакав да го кажав сето ова, дури после 20 години решив да ја кажам вистината, бидејќи на сцената не може да се молчи. Отсекогаш сум се разликувал од шоу-бизнисот и затоа не сум за шоу-бизнисот. Само сакав да бидам обичен тип од крајот и така се однесувам денес. Никогаш не копнеев по скапи станови, автомобили, но сакав да имам пари да инвестирам во музика. Никогаш не се фалев, затоа што така сум воспитан. На почетокот не сакав да седам по кафулиња, не излегував низ град, носев книги на настапи, тоа ме држеше буден и трезвен, а не естрадните приказни. Па, тоа ме чинеше на крајот и затоа бев ограбен толку пати од менаџерот.
На „Скали“ отишол со 15. евра во џеб
Бојан открил дека никој не верувал во неговиот успех, па дури и од „Сончеви скали“ му рекле дека песната му е глупава.
– Прво ме одбија за фестивалот, рекоа дека песната е многу глупава. Сепак, 10. дена пред фестивалот повторно ми се јавија и ми рекоа дека сум поминал. Мајка ми ме однесе на пазар со еден дечко што продаваше италијанска роба и таму се облеков. Само и реков: „Ако луѓето се потсмеваат со тоа што ми го купи, навистина од срам ќе се иселам од Подгорица“. Отпрвин не ни сакав да одам, па победив во последен момент. Се качив во автобусот со само 15. евра во џеб и отидов во Херцег Нови. Таму секако ме пречекаа како класично детиште, до последен момент немаа ниту соба за мене. Сепак, кога ја одработив пробата знаев дека ќе победам и така беше.
Фото: Принтскрин/Instagram
