ekran платформа за слободоумни
Монографијата „Чашуле: Приказнувачот“ на театрологот Ана Стојаноска ќе биде промовирана утре во 11 часот, во фоајето на Центарот за култура „Марко Цепенков“ во Прилеп. Промоцијата е во рамките на програмата „Автор во фокус“,издадена со помош и поддршка на Факултетот за драмски уметности од Скопје и издавачката куќа „Арс Ламина“ и делумна поддршка од Министерството за култура.
-Книгата ја замислив како троен преглед на три важни топоси поврзани со неговата и со мојата работа. Ја насловив како „Коле Чашуле: Приказнувачот“, според еден од текстовите во книгата. Книгава е димензионирана да биде и лична, и научна, и непосредна, и објективна, и театролошка, но и своја каква што треба да е една книга за Коле Чашуле на стогодишнината од неговото раѓање. Коле Чашуле е мојот втор татко. Човекот што ме научи како да пишувам, како да работам, како да се однесувам во светот на театарот и книжевноста, во животот, воопшто. Човекот што ми беше огромна поддршка во процесот на образование и растење. Некогаш зборовите се скржави да го искажат количеството емоции што гo носиме за одредени луѓе. Моите за мојот чичко Коле, мојот втор татко, решив да ги напишам во оваа книга. Книга што на едно место ќе може да го прикаже моето формирање како автор и како писател, и како театролог, и книга што на едно место ќе го толкува, ќе го интерпретира или само ќе одгатнува мал дел од творештвото на Коле Чашуле. Некои од текстовите се веќе објавени во списанијата „МАНУскрипт“, „Спектар“, „Современост“ и „Стожер“ – пишува Стојаноска во воведот.
Таа изразува посебна благодарност до професорката Јелена Лужина за помошта и поддршката, до Кире Галевски за отстапените фотографии, Горјан Донев за дизајнот на книгата, Тодорка Балова за лектурата.
-Не само во жанровска, туку и во поетичка смисла, книгата Чашуле – приказнувачот се препознава како прилично, дури и експлицитно „хибридна“: нејзиниот „темелен“ дискурс е, напоредно, и научно дистанциран (театролошки аргументиран/„објективен“), ама и евидентно „субјективен“: интимистички тактилен, речиси романескно „расприкажан“, поетичен – пишува проф. д-р Јелена Лужина во рецензијата на книгата.
-Особено и нарочно во воведниот (прв) и во заклучниот дел (трет), чиишто стилоиндикативни, архаично обнасловени целини/пасажи – …Чунким спомени, Чунким толкувања, Чунким предавања… – изрично го евоцираат цепенковското и прилепското книжевно наследство. Во кое се колнат и го споделуваат и двајцата протагонисти – и Чашуле и Стојаноска – не само симболично туку и фактички! И двајцата прилепчани од сој и од бој – Приказнувачот и протагонист на книгата, ама и неговата посветена, „усвоена“ и доследна наследничка, Ќерката – се заколнатите фанови на митскиот им Учител, Дедо Марко… – вели Лужина.
