ekran платформа за слободоумни
Депресија… Првпат ја сретнав во животната приказна на Вирџинија Вулф, поточно, во нејзиниот тажен крај… Со џебови полни камења, зачекори неповратно во водите на реката Уз. Му напиша проштално писмо на сопругот, во кое му кажува дека не може да продолжи да му го уништува животот и дека никој не можел да биде посреќен од нив двајцата, како што всушност и било, пред чудовиштето да дојде по своето. Ја жалев Вирџинија Вулф.
Толкав талент, прекрасен брак, кариера, а таква неблагодарност кон животот, си мислев.
Додека не дојде ден, да почнам да ја разбирам Вирџинија, од прва рака, зашто чудовиштето ме нападна и мене. Лесно доаѓа. Така, од нигде-никаде. Во етапи. Од сабајле. Монструм. Отварам очи. Немам сила. Сакам да спијам. Се влечам низ денот во полу-замајана состојба. Имам една цел – да го поминам денот без никој да забележи колку сум скршена и пак да си легнам. Ако забележат, пораз ќе е за мене. Ако не забележат, победив. Така си мислам додека срамот ме стиска од сите страни. Срам, зашто имам маж што го сакам, работа што ми овозможува да си дозволам слободно време, пријатели и таленти, а пак не можам да излезам од оваа борба со депресијата.
Тука сум, ама како да не сум. Немам концентрација да се фокусирам на наједноставни задачи, се мкнам како кретен, мислам дека сум кретен, мислам дека се е без смисла. Монструмот и јас си правиме муабет во мојата глава. Ми вели:
– Гледаш, не можеш да запаметиш ништо. Мораш да правиш листа на задачи што треба да ги завршиш на работа и да си ги запишуваш на ливче. Наједноставни задачи, како „земи ги клучевите“, „врати ја книгата во библиотека“, „измиј садови“.
Вака ми зборува, а самата листа на обврски ми е потсетник дека веќе не паметам како порано, дека не ми е остар мозокот како порано и дека чувствата на дезиорентираност доаѓаат без најава и без кочница.
Текстот продолжува на следната страна
