ekran платформа за слободоумни
„Тој само ја подаде раката и ме поздрави на ист начин како да нема разделба“
На денешен ден, 19 февруари 2021 година, почина Ѓорѓе Балашевиќ, кантавтор од Нови Сад кој остави неизбришлива трага во музиката и културата на целиот регион. Неговата смрт на 67-годишна возраст растажи многу луѓе низ поранешна Југославија и пошироко, а проштевања беа организирани во многу градови низ светот.
Вдовицата на кантавторот Ѓорѓе Балашевиќ, Оливера Балашевиќ, проговорила за последните средби со него додека тој бил во болница.
Последните денови Балашевиќ ги поминал во болница на инфективното одделение, а Оливера сега открила како поминала нивната средба.
– За жал, кога беше примен на инфективното одделение на болницата, не ни беше дозволен пристап. Потоа, шетајќи низ зградата, наидов на една познаничка и ја прашав дали отприлика знае каде е неговата соба, каде лежи. Бев љубопитна каде е прозорецот и неговата соба. Ми кажа дека знаела дека собата на Џоле е на приземје и дека ќе ме однесе таму. Ме однесе зад зградата. Тогаш се видовме. Само подаде рака и ме поздрави на ист начин како да нема разделба, како да нема што да ме плаши. Јас сум тука. Му мавнав и му реков да биде силен, да биде цврст и му викнав исто како што тој ме повикаше да излезам од Студенјак. Верувам дека остана еден прозорец низ кој комуницираме до ден денес – изјавила Оливера Балашевиќ.
View this post on Instagram
Освен тоа, во едно неодамнешно интервју Оливера раскажала и како настанала една од најпознатите песни на Ѓорѓе Балашевиќ.
– Користеше некои стихови кога се смирувавме. Имаше ситуации кога навистина не се разбиравме, кога јас се обидував да му објаснам нешто, а тој само ќутеше и гледаше. И тогаш би го прашала – па што мислиш сега, не сакаш ни да се расправаш? Да, ти сега само размислуваш како ќе го напишеш тоа подоцна во песна. Знам каков си. За тебе сè е само инспирација. Јас тогаш би молчела, тоа би траело можеби најмногу два дена. Се сеќавам на една ситуација, кај нас дојде неговиот пијанист, а двајцата беа во просторијата каде што беше клавирот и свиреа малку. И слушам дека тоа е некоја нова мелодија. Но, не ми е гајле. Правам ручек за децата и тој доаѓа и вели – Оли, те молам, дојди само да слушнеш нешто. Секако дека не одговарам на тоа, мојот грб е свртен кон него. И тогаш, секогаш на крајот, тој кажува код за кој знае дека секогаш ми го отклучува срцето и ги ресетира сите мои одлуки. Тој вели – ајде, те молам, само дојди и слушај ме и помогни ми, а потоа продолжи да се лутиш. И јас би оставила се на страна, би го следела, но не би капитулирала целосно. Не би го преминала прагот од дневната соба, туку би се потпрела на рамката од вратата, тој уште полежерно се потпира на клавирот, пијанистот ги свири почетните ноти и тој почнува – „Веќе не сум во твоите молитви, тие веќе не ме следат на патот“ (први редови од песната „Бездан“). Не ме ни погледна да види како реагирам. Знаеше дека ми го скрши срцето. Беше сосема сигурен – изјавила Оливера во емисијата „Агапе“.
Фото: Архива/монтажа
