ekran платформа за слободоумни
„Веднаш го препознав неговиот ракопис“
Причината зошто толку доцна го пронашла, лежи во тоа што бил скриен на полица, која била покриена со книги. Ова е нејзината исповед:
– Го зедов пликот. Немаше име и адреса. Без марка, лесно го отворив. Што ако тоа не беше за мене? Моја куќа, моја полица, мој плик, нели? На ум ми паднаа многу сценарија, од кои ниту едно не е точно.
На надворешната страна на картичката што беше внатре имаше мало, неидентификувано животно од цртан филм. Беше слатко. Над него стоеше натписот „Извини“. И тогаш го препознав ракописот на мојот сопруг, кој неодамна почина. Не морав да го гледам потписот, веднаш знаев дека го напишал. Тој ракопис го знам од својата деветнаесетта година.
Вообичаен поздрав и два збора.
„Прости ми”
Мојот поранешен почина две години откако се разведовме. Би му простила многу нешта, на себе и на нашите деца. Поради нив одржувавме здрава дистанца и необична блискост. Моето дедуктивно расудување ми кажа дека ова писмо е напишано кога тој и јас сè уште бевме нурнати во шарадата да го спасиме нашиот брак и да се надеваме дека ќе преживееме заедно.
„Ќе се потрудам повеќе“
Повеќе од што? За што? За што? Дали ова е напишано пред или по нашиот обид да го спасиме бракот? Посакувам да можам да верувам дека кога го напишал ова, планирал да се „потруди“ во тоа време. Во срцето ги пофалив тие обиди. Знаев во мојата глава дека недовршените проекти, без разлика дали се работи за реновирање на бања или брак, ретко се остваруваат ако одлуката е само да се обидам.
„Сакам шанса да ти надоместам“
Не знаејќи го ниту датумот ниту мотивацијата по која го напишал ова писмо, немав поим дали тоа е барање за прва или последна шанса.
„Жал ми е”
Неговото извинување продолжи уште на две страници. Тоа не беше признание – тоа беше молба. Тој пишуваше за нашата долга историја, иднина и желба нашето семејство да опстане. Нашето семејство преживеа, но не онака како што некој од нас замислуваше или посакуваше. Нашите деца растеа и напредуваа, и покрај загубата. Со оглед на околностите, сигурна сум дека би сакал. Морав да се запрашам што се случи откако мојот поранешен сопруг го напиша тоа писмо, кога го протна меѓу книгите. Дали чекаше посебна прилика да ми го даде? Можеби тоа беше мојата роденденска честитка? Една година пред да се отсели, кога „работевме“ на бракот, ми подари свеќа за роденден, затоа што сакав свеќи. Беше голема работа за двајцата. Додуша, неговите подароци во текот на нашите речиси дваесет години беа работи што тој сакаше да ги имам, тој ги даваше поради начинот на кој сакаше да се чувствувам кога ќе ми ги даде.
Тој призна дека никогаш не размислувал дали сакам нешто. Така, ваквото давање беше ново за него. За мене беше ново што добивам такво нешто, толку поразлично од другите подароци. Ми кажа како барал миризливи свеќи додека не нашол мирис кој е вистинскиот. Таа свеќа немаше никаква врска со него. Можеби планираше да ми даде картичка една година по свеќата, затоа што мислеше дека сакам писмено извинување? Но, никогаш не сакав извинување. Тогаш сакав сопруг. Можеби го сфатил тоа, се предомислил и го сокрил писмото. Сепак, тој сигурно не мислеше дека никогаш нема да го најдам.
Вистина е, не бев пример за домаќинка. Веројатно помина речиси една деценија откако го оставил таму. Но, ако го пропуштил ова и не го отстранил кога можел? Две години откако се разведовме, пред да умре, секоја среда навечер ги земаше децата и ги носеше на вечера. Ги водеше и секој втор викенд. Разговаравме, се шегувавме, понекогаш се расправавме. Да се сеќаваше на писмото, не се сомневам дека ќе го побараше и ќе го земеше. И јас би му дозволила. Што ако го најдов писмото додека тој беше жив? Една недела или еден месец откако го напушти нашиот дом? Откако повторно се ожени? Дали тогаш би се извинил за тоа извинување? Дали тогаш ќе ми кажеше дека тој повлекува сè? Внимателно го држев писмото, како мастилото да ми течеше на прстите и да го извалка мојот сегашен живот, оставајќи неизбришлив потсетник за моите ревидирани соништа. Бев сама околу осум години. Ова писмо е дел од моето минато.
Го искинав на ситни парчиња, но не со злоба, ниту со жестокост. Ги фрлив конфетите од лаванда во корпата за отпадоци и ги вратив книгите на полицата. И си простив што ги направив и двете работи. Искреното извинување не беше јака страна на мојот поранешен сопруг, но фактот што тој дури напиша такво писмо ми дозволи да верувам, по многу години, дека не сум го проценила целосно погрешно човекот со кој се омажив одамна. И тоа беше најдобриот подарок што ми го даде, пишува романсиерката Ејми Сју Нејтан за порталот Your Tango.
Фото: Илустрација
